Η πατρίδα μας είναι ένα από τα καλύτερα πεδία μελέτης - διαχείρισης πάσης φύσεως κρίσεων. Πόλεμοι, καταστροφές, εμφύλιοι δοκίμασαν το λαό μας
Στα χρόνια που είδα σε αυτόν τον τόπο καταστροφές και κρίσεις "πολιτικής προστασίας" λες και ένα μαγικό χέρι επιβάλει πανομοιότυπη εξέλιξη της διαχείρισης και των αποτελεσμάτων της.
Συνήθως τα αποτελέσματα της κρίσης είναι τραγικά:
- πολλοί ειδικοί και μη, πριν καιρό έχουν προειδοποιήσει για την καταστροφή,
- οι υπεύθυνοι συνήθως για 2000 λόγους δεν κάνουν "προληπτικά αυτό που πρέπει",
- την ώρα της καταστροφής υπάρχει συλλογικό ανάθεμα και
- μετά την έλευση της καταστροφής επέρχεται συλλογική λήθη μέχρι την επόμενη φορά που ο ιστορικός κύκλος θα επαναφέρει με τραγικό τρόπο παρόμοια καταστροφή.
Ξεχωριστό ρόλο παίζει στον κύκλο της θλιβερής αυτής ελληνικότητας η εξεύρεση του "επικοινωνιακού εξιλαστήριου θύματος". Που θα φορτωθεί το συλλογικό άγος, με ενδείξεις τη δημόσια κραυγή, και ανεξαρτήτως της κύριας ευθύνης του ή όχι θα διαπομπευτεί ως η ΛΥΣΙΣ της τραγωδίας.
Είχα την δυσάρεστη τύχη να ζήσω από κοντά την εξέλιξη μερικών τέτοιων κύκλων διαχείρισης και να αφουγκραστώ το δικό τους προσωπικό δράμα, μερικών τέτοιων πρωταγωνιστών που φορτώθηκαν δικαίως και αδίκως το άγος μιας συν ευθύνης που οι πιο έξυπνοι από αυτούς, το απέφυγαν με καλύτερη επικοινωνιακή στρατηγική.
Το διέκρινα και τώρα στη φοβερή πολύνεκρη τραγωδία, στην Δυτική Αττική. Στην ανείπωτη τραγωδία και πριν ακόμα ξεκινήσει η επιχείρηση διάσωσης και αποκατάστασης, ξεκίνησε η αναζήτηση του υποψηφίου που θα φορτωθεί το ΑΓΟΣ της καταστροφής.
Επιλογή που ικανοποιεί όλα τα κριτήρια, Γνωστό πρόσωπο, δυναμική, αιρετική πολλές φορές, με αυτόνομη παρουσία, "εν δυνάμη για διάφορα" και κυρίως χωρίς επαγγελματικό image team.
Η κ. Δούρου, βγήκε από τους πρώτους "των συνυπεύθυνων" και με το δικό της στυλ μίλησε για το περιστατικό που βρισκόταν σε εξέλιξη.
Έκανε το "κλασικό λάθος" των πολιτικών που το παίρνουν πάνω τους και σήκωσε πρώτη το χέρι της,λέγοντας παρών, γινόμενη το πρόσωπο και η φωνή της καταστροφής.
Τα υπόλοιπα, ήταν πανομοότυπα:
- συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις οι έτεροι συνυπεύθυνοι, σιωπούν επιμελώς και εξαφανίζονται από τη δημοσιότητα, ενώ οι πιο τολμηροί, ενισχύουν το ανάθεμα.
- το δικαιολογημένο τσουνάμι της οργής από την τεράστια καταστροφή έχει πλέον ονομαστικό στόχο.
- οι δικαιολογημένα πάσχοντες από την τραγωδία, μέσα στον ανείπωτο πόνο τους, ονομαστικοποιούν το ανάθεμά τους
- οι υπόλοιποι από την άνεση του καναπέ τους,μπορούν να τουιτάρουν να τρολάρουν και να ξεσκίζουν το στόχο.
- στο "δημόσιο λιντσάρισμα" πλέον μπαίνουν όλες οι πλευρές του "προσώπου", θα ανασυρθούν όλες οι λεπτομέρειες της ζωής του, θα αναζητηθούν ομιλίες, αποσπάσματα, δηλώσεις, θα περάσει από μικροσκόπιο τι φορά, τι τρώει, πως κοιμάται και για το "τριήμερο" του κρεμάσματος στα μανταλάκια της δημοσιότητας θα χλευαστεί μέχρι τέλους.
Την ίδια στιγμή, το "πρόσωπο" υπό το βάρος της "βοράς" πρέπει να συνεχίζει να κάνει το καθήκον του, ισορροπώντας στην προσωπική του μοναξιά και τις υποχρεώσεις της διαχείρισης μιας κρίσης που μόλις έχει ξεκινήσει.
Συνήθως περνάει στιγμές "πολιτικού έρπητα" με πρώτους τους συντρόφους του να το έχουν σε ευγενική απόσταση και τους υφισταμένους τους να κλονίζονται καθώς η επίθεση σε αυτό μετακυλά και στον φορέα.
Η πραγματική αλήθεια και η πραγματική ευθύνη θα αποδοθεί πολύ μετά και το μερίδιο της ευθύνης του ιδίου, η πραγματική ευθύνη δεν θα φωτιστεί ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Η κ.Δούρου θα μπορούσε βέβαια από την πρώτη στιγμή της κρίσης να φορέσει μια φόρμα της ΕΜΑΚ, να λασπωθεί λίγο, και να φωτογραφηθεί σε κάποιες από τις πρώτες επιχειρήσεις. Αν μάλιστα "τραυματιζόταν" και ελαφρά στην προσπάθεια θα ξέφευγε από την πρώτη στόχευση και θα πέρναγε στα "άβρεκτα" της πρώτης στιγμής.
Δεν ξέρω πράγματι το κομμάτι της αντικειμενικής ευθύνης της Περιφέρειας, προφανώς και αυτό θα είναι δουλειά της Δικαιοσύνης που πρέπει να αποδώσει ευθύνες για το έγκλημα.
Ξέρω όμως πως πανομοιότυπα επαναλαμβάνεται ο ιστορικός κύκλος της διαχείρισης των κρίσεων στην πατρίδα.
Και αυτός ο κύκλος έχει στο κέντρο του ανθρώπινες απώλειες πόνο και ανείπωτη θλίψη.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τον αείμνηστο πια, "δικό μας" που τη ώρα μιας μεγάλης καταστροφής, αρνιόταν να διαβάζει τον τύπο και να του μεταφέρουμε τις ειδήσεις, για να μπορεί να είναι σε "υγιή κατάσταση" να συνεχίζει τον πόλεμο. Κάποια στιγμή του είπα; "Αρχηγέ υπάρχουν δημοσιεύματα που λένε να παραιτηθείς" με κοίταξε ήρεμα χαμογέλασε λίγο πικρά και είπε με το γνωστό του ύφος "λεβεντάκο μου ο πυροσβέστης ο Αρχηγός την ώρα της μάχης της φωτιάς δεν παραιτείται, εγώ θα κάνω το καθήκον μου και μετά ας κάνουν ότι θέλουν".
Ξέρω ότι όλοι όσοι έχουν κομμάτι ευθύνης διαχείρισης σε παρόμοιες κρίσεις, κατανοούν ότι αυτομάτως μπορούν να περάσουν στη θέση αυτή, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ίδια τη διαχείριση.
Και αυτό μόνο ως παράγοντας αποτελεσματικότητας δεν μπορεί να είναι.
Ξέρω ότι όλοι όσοι έχουν κομμάτι ευθύνης διαχείρισης σε παρόμοιες κρίσεις, κατανοούν ότι αυτομάτως μπορούν να περάσουν στη θέση αυτή, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ίδια τη διαχείριση.
Και αυτό μόνο ως παράγοντας αποτελεσματικότητας δεν μπορεί να είναι.