Για τους καλούς συνάδελφους του Μακρινού Πυροσβεστείου
"Εξόρμηση αγωνιστών στου φρικαλέου θανάτου το στόμα. Εκεί σε ύψη ή βάθη σε πατάρια δηλαδή ή σε υπόγεια καμιά φορά. Εκεί είναι οι φλόγες σαν θηρία αχόρταγα, εκεί οι δηλητηριώδεις καπνοί. Εκεί καραδοκούν ύπουλα οι ξαφνικές εκρήξεις. Ναι. Είναι εφοδιασμένος ο Πυροσβέστης με κατάλληλα πυρομάχα εφόδια του. Αλλά τι ικανότητες και τι δυνάμεις σωματικές και ψυχικές απαιτεί ο χειρισμός των."
΄Ετσι αποτύπωνε το πυροσβεστικό επάγγελμα ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Πέτρος Πικρός, σε ένα ρεπορτάζ εποχής το 1950.
Επάγγελμα που όπως έγραφε ο Αξιωματικός του Π.Σ. Αντ. Τσιρογιάννης την ίδια εποχή σε ένα μικρό αφιερωματικό βιβλίο για τα 20 έτη του Σώματος, χαρακτηρίζεται : "από την παράδοξη ζωή του πυροσβέστου. Είναι η μοίρα των ανθρώπων του Σώματος τέτοια, να πολεμούν πάνα τη φωτιά, άλλοτε να τη νικούν και άλλοτε να νικώνται. Πάντα όμως να την πολεμούν αποφασιστικά, επίμονα, ανοικτίρμονα... Άλλοτε πάλι η αποστολή τους ξεπερνάει τα όρια της συνηθισμένης υπαλληλικής δράσεως. Παίρνει δραματικότερο και πλατύτερο κοινωνικό περιεχόμενο. Σε στιγμές ομαδικού κινδύνου εκατοντάδων ψυχών. Σε περιστατικά που μόνη η τέλεια αυταπάρνηση, η αυτοθυσία, ή έξαρσις πάνω από τα γήινα θα φέρουν το ποθούμενο, τη διάσωση της ζωής και των αγαθών.
Δεκαετίες μετά το κείμενο αυτό βρήκε υπόσταση στις θυσίες των δεκάδων Συναδέλφων που πέσαν στο καθήκον.
Αυτό που δεν μπορεί να κατανοήσει δυστυχώς οι πολιτειακοί γραφειοκράτες διαχειριστές, είναι η διαφορά του πυροσβεστικού επαγγέλματος.
Ο μαχόμενος πυροσβέστης κατά την επέμβαση υπερβαίνει το ανθρώπινο εξ αιτίας της ευθύνης, που νιώθει υπέρβαρη. Κανένα νομικό κείμενο δεν δύναται να την καθορίσει, να την περιγράψει και να την οριοθετήσει. Η ευθύνη της επέμβασής του, καθορίζεται από την συνείδηση, την επαγγελματικότητάς του και τη συναίσθηση ενός πολλές φορές ιερού χρέους".
Πώς να περιγράψεις αυτή τη συναίσθηση του χρέους όταν ο Πυροσβέστης σπεύδει εκεί που οι άλλοι τρέχουν να απομακρυνθούν. Πώς να περιγράψεις το χρέος του Πυροσβέστη που τον βάζει μέσα στις φλόγες ξεπερνώντας την φοβία και την ανάγκη της αυτοεπιβίωσης.
Ποια αλήθεια θεσμικό κείμενο, θα έκανε τους Ήρωές μας όλα αυτά τα χρόνια να προσφέρουν το κορμί τους ασπίδα της πολιτικής προστασίας της χώρας.
Στον σκληρό και μίζερο κόσμο των αριθμών, αν θέλεις να δεις λίγη ανθρωπιά αλληλεγγύη και προσφορά,
θα πρέπει να μπορέσεις να δεις λίγο το πρόσωπο, από κοντά, του Πυροσβέστη, όταν χώνεται στις λαμαρίνες ενός τροχαίου, για να βγάλει χειρουργικά τον εγκλωβισμένο,
θα πρέπει να ακολουθήσεις από κοντά τον Πυροσβέστη όταν χώνεται στον καυτό καπνό για να βρεί την πύρινη εστία και να εντοπίσει τον εγκλωβισμένο συνάνθρωπο,
θα πρέπει να μπορείς να ακούσεις την καρδιά του, όταν φορώντας την αναπνευστική του συσκευή βρίσκεται στη μοναξιά της καταστροφής, προσπαθώντας να εντοπίσει τη θέση του.
Αυτό είναι που κάνει τον Πυροσβέστη να είναι ο Ήρωας της ειρήνης, ο μικρός καθημερινός φτωχός συνηθισμένος λειτουργός που κάποια "τραγική στιγμή" χάνει την ισορροπία του, βαδίζοντας στο λεπτό νήμα της ζωής και της απώλειάς της.
Γιάννης Σταμούλης 13-9-2014